یک روزمره گی

شاید بهتر باشه این بار از یک روزمره گی  صحبت کنم . دیشب وقتی داشتم با یکی از دوستان پیاده روی میکردم به شخصی برخوردیم که میدانست هر دو حقوق خوانده ایم . هر دو شناخت کلی نسبت به او داشتیم و  او شروع به پرسیدن سوال  درباره مشکلات مالی و حقوقی خود از ما کرد. بعد از اینکه پاسخ های خود را گرفت  شروع به صحبت راجع به مشکلات خود و اتفاقاتی که برای او رخ داده بود و  در مراجع قضایی مجبور به پاسخ دادن شده بود  نمود و در ادامه پس از این صحبت ها  و پس از توجیح عمل و رفتار خود شروع به گفتن خاطرات دوران سربازی خود و رفتار هایی که با مجرمین و متجاوزین نموده بود کرد و ما تنها به صحبت های او  گوش میدادیم و با خنده ای  بی معنا جواب صحبت هایش را میدادیم. زمانی که شروع به ادامه مسیر خود کردیم و از او جدا شدیم  دقیقا در ذهنم این  مرور میشد:

عمل و جرم او با آن فردی که خود او را بچه مایه دار مینامید هیچ فرقی نداشت و تنها او در آن موقعیت توانسته بود از دید قانون و حقوق  و عدالت به آن ماجرا  مسلط شود هرچند عمل و جرم خود را  با آن متفاوت می دانست در حالی که هیچ فرقی چه از لحاظ کیفی و یا کمیتی نداشت. 

همه ما در گمان خود رفتارمان با دیگری کاملا متفاوت است و عمل ما جدای از دیگران است در حالی که اگر شخص ثالثی آن  ها را بنگرد هیچ تفاوتی در ظاهر و باطن نمی توان از آن رفتار ها بدست آورد.

چه خوب است که اشتباهات خود را قبول کنیم و به جای توجیح آن  در صدد جبران آن ها برآییم. یک عمل اشتباه ، اشتباه است و شخصیت من یا دیگری آن را توجیح نمی کند . این یعنی برابری و عدالت .

mahdifarahzaعم